FOK

Dünyanın en güzel kadınları,
Her davette buluşuyor.
Birbirinden şık elbiselerle,
Hepsi de göz kamaştırıyor.
Kürklerinin içinde daha bir güzel,
Daha bir çekici,
Küçük tepelerin yaratanı olduğunu sanıyor.

Dünyanın en güzel kadınları,
Parayla her şeyi alabileceğini sanıyor,
Her gün binlerce canlı onlar için ölüyor.
Kürkünün içinde gayet rahat,
Çıkıp televizyona bağırıyor;
“Hayvanlar Ölmesin.” Diyor.

Dünyanın en masum hayvanı;
Yaşamak için var gücüyle kaçıyor,
Acımasız bir tırpan darbesi,
O sevimli hayvanın canını alıyor.

Dünyanın en masum hayvanı,
Yalvaran gözlerle bakıyor.
O gözler anlayana,
Her şeyi kelimesi kelimesine anlatıyor.

“Benim adım Fok,
Senin giyecek elbisen çok ama,
Benim giydiğin kürkten başka elbisem,
Verdiğim candan başka canım yok.”

Bu gece misafirim düşlerine,
Çığlık çığlığa uyanıp, sıcak bir el aradığını görme zevkini yaşamak istiyorum.
En huzurlu günlerinin gecesinde,
Korkulu rüyalarını aklına getirip, uykuya direnmeyi öğrenmeni istiyorum.
Sadece keyif için içilmez o beyazların efendisi,
Militan yıldızlara bakıp, kaçak hayaller kurarken dertlendiğini görmek istiyorum.
Kelimeler yara açmaz insanın bedeninde,
Duymak istemediğin her sözün, bir kalleş mermisi gibi yüreğini delik deşik ettiğini görmek istiyorum.